Achter onze huizen krijgen wij ook een stukje privétuin, die over gaat in de gemeenschappelijke tuin. Al mijn buurtjes hebben natuurlijk de mooiste ideeën hoe zij hun tuintjes kunnen inrichten. Van een terras met loungebanken, steigerhouttafels, bijpassende stoelen met regenbestendige bekledingen, een zentuin met  ruisend waterfonteintje tot terrassen die geen onderhoud nodig hebben. 
En dan is het  een klusje om het met de buren zo te klaren, dat het geheel van de tuin er mooi uit komt te zien en dat het allemaal een beetje bij elkaar past. De bewoners zijn georganiseerd in werkgroepen. Ik zit in de werkgroep 'erfteam'. Ik hou me met zes andere buren bezig hoe we de gemeenschappelijke tuin gaan aanleggen.
Gelukkig ligt er een mooi tuinplan en hebben drie buren een bestratingsbedrijf uitgezocht dat voor ons pleintjes, terrassen en paadjes gaat maken. De planten, kruiden en struiken gaan we zelf doen. En een tuinschuur bouwen, natuurlijk.

Hierbij ben ik niet echt een trekker. Maar ik moet me toch ook bezig houden met hoe we een vijver moeten maken of een berceau. Soms voel ik me wel eens een beetje schuldig dat ik te weinig hooi op mijn vork neem. Dan zit ik weer met een breisel. Momenteel maak ik een vestje. Ik kom meer tot mijn recht als ik daar straks woon en mijn handen lekker in de aarde kan steken.

Nu heb ik nog een voorstel aan de lezers:
Mijn buurvrouw had een prachtig idee om plantjes te vragen, die mensen over hebben, zodat deze weer bij ons in de tuin kunnen. Deze zomer gaan de uitnodigingen voor de opening van Vriendenerf de deur uit en daarin staat precies hoe je jouw plantjes aan ons kunt schenken. We hopen dat veel mensen dit gaan doen, want we willen onze tuin graag voor een deel vullen met jullie stekken, planten en ander groen.
​
Anke